در آستانه دهم اکتبر روز جهانی مبارزه با مجازات اعدام قرار گرفته ایم. این که در پایان دهه دوم قرن بیست و یکم همچنان در بیش از پنجاه کشور جهان حکم اعدام صادر می شود، نه تنها بیان یک فاجعه عظیم انسانی است بلکه همزمان حکایت از جان سختی این پدیده و بُعد تاریخی – جهانی آن دارد. اگر در قرون وسطی زنان را به مثابه جادوگران می سوزاندند، اگر اندیشمندان جامعه را به “جرم” اینکه تصور کلیسای مسیحیت از جهان مادی را به زیر سؤال کشیده بودند با نوشاندن جام زهر می کشتند، اگر در جنگهای محلی و نیابتی مردم را به قتلگاه میفرستادند، در نیرومندترین قدرت امپریالیستی جهان انسانها را با استفاده از صنعت مدرن بر روی صندلیهای الکتریکی مینشانند و یا با تزریق آمپول، نابود میکنند و یا رنگین پوستی در همین کشور در زیر فشار زانوی پلیس سفید پوست آخرین نفس هایش به خاموشی میرود، و اگر در جمهوری اسلامی به نام حفظ امنیت، کارگران به گلوله بسته شده و معترضین طناب به گردن، به چوبه دار آویخته میشوند، بیان همین جان سختی است. البته همه این جنایتها به نام حفظ امنیت امپراطوری، حفظ امنیت کشور، به نام مذهب، به نام ایدئولوژی، ملیت، به نام صدور دمکراسی، به نام مبارزه با بنیادگرائی انجام میگیرد. مهم نیست چه نامی بر این جنایت می نهند، آن چه که اهمیت دارد، بربریتی است که صورت میپذیرد. همه این جنایات در جوهر خود نشان از بی ارزش بودن شأن انسان در مناسبات اجتماعی حاکم دارد. مهم نیست که مدافعان و مجریان این عمل وحشیگرانه چگونه جنایات خود را توجیه میکنند، مهم آن است که جامعه بداند که مجازات اعدام چیزی جز قتل نفس آگاهانه و یک قتل دولتی بیش نیست. توجیه گران این قتل دولتی اینجا و آنجا صحبت از دفاع از امنیت عمومی، جلوگیری از ارتکاب به جنایت و تأمین حقوق شهروندی میکنند.
دستگاههای تبلیغاتی رژیم اسلامی فریبکارانه صدور و اجرای احکام مجازات اعدام را به عنوان وسیله ای برای کاستن از میزان ارتکاب جرم و جنایت، ارتقاء امنیت اجتماعی و تأمین عدالت در جامعه توجیه می کنند. اما تجربه همه جوامع بشری و تجربه خود ایران و آمارها و اطلاعات قابل اتکا نشان می دهند که در هیچ جامعه ای از طریق مجازات اعدام و قتل سیستماتیک دولتی، نمی توان میزان ارتکاب به جرم و جنایت را کاهش داد، بلکه بر عکس نفس اعدام حس انتقامجویی و روانشناسی خشونت را تقویت می کند. وقتی قتل در برابر قتل به وسیله دولت مجاز باشد، طبیعی است اگر افرادی هم ترغیب شوند که به دست خود این به اصطلاح عدالت را اجرا کنند. لغو مجازات اعدام به معنای آن است که جان انسان فی نفسه ارزشمند است و با لغو مجازات اعدام بدوا جان عده زیادی حفظ خواهد شد. این در حالی است که اجرای مجازات اعدام نه تنها نقشی در کاستن از میزان جنایت ندارد، بلکه وقتی دولت ها قانونا دست به کشتن انسان ها تحت عنوان مجازات اعدام می زنند در واقع با کاستن از ارزش حفظ جان آدمی، راه را برای تکرار آن در جامعه هموار می سازند.
رژیم جمهوری اسلامی در این چهار دهه حاکمیتش نشان داده است که یکی از هارترین رژیم های مجری مجازات اعدام است و اینکه در این وحشیگری به نسبت جمعیتی که دارد در مقام اول جهان قرار گرفته است خود حکایت از کارنامه خونبار این رژیم دارد. حافظه تاریخی مردم ایران فراموش نکرده است که چگونه اعدام مخالفین به یکی از سلاحهای اصلی برای تحکیم سلطه این رژیم تبدیل شد. روایت اعدام هزاران نفر در دهه شصت در بیدادگاه های چند دقیقه ای، حقایق مربوط به جنایات وحشیانه دولتی است که پاسداری از منافع سرمایه را با سلطه مذهب در هم آمیخته است. در واقع ماشین کشتار و اعدام مخالفین توسط این رژیم در این چهار دهه یک لحظه از حرکت باز نایستاده است. هیچ دوره ای ازحیات این رژیم نبوده است که خطر اعدام بر فراز سر زندانیان سیاسی و عقیدتی نبوده باشد. هنوز جامعه از زخم های نسل کشی دهه شصت به خود نیامده بود که قتل های زنجیره ای بوقوع میپیونند و تداوم آن را درسرکوب خونین دانشجویان، در به گلوله بستن کارگران خاتون آباد، در اعدام معترضین خیزش های دیماه 96 و آبان 98 میبینیم.
اگر یک جنبش اعتراضی همگانی در داخل و خارج کشور توانست رژیم را در اجرای حکم اعدام امیر حسین مرادی، سعید تمجیدی و محمد رجبی در ماه گذشته به عقب براند، ولی اعدام شبانه نوید افکاری نشان داد که این رژیم جنایتکار در هر فرصتی که بیابد مخالفین خود را به جوخه اعدام خواهد سپرد. درست همین دو تجربه نشان میدهد که تنها اعتراضات عمومی میتواند رژیم اعدام و زندان را به عقب براند. جمهوری اسلامی با موج اعدام ها بارها نشان داده است که جهت حفظ نظم طبقاتیش از هیچ جنایتی دریغ نمی کند. این رژیم حاضر است جهت ممانعت از پیشروی انقلاب حمام خون راه بیاندازد. اما در اوضاع سیاسی کنونی حربه اعدام نه تنها نمی تواند جامعه را مرعوب نماید، بلکه شعله های خشم و اعتراض مردم را فروزان تر می کند. خیزش سراسری دی و آبان و اعتصابات گسترده کارگری، اعتراضات زنان، معلمان، دانشجویان، بازنشستگان نشان از آن دارد که کارگران و مردم ستمدیده ایران عزم کرده اند که با تداوم مبارزات خود ملزومات سرنگونی انقلابی این رژیم را فراهم آورند.
اگر مبارزه برای لغو مجازات اعدام به عنوان قتل عمد دولتی امری است که باید پیگیرانه و در هر شرایطی دنبال شود، اهمیت این مبارزه در شرایط کنونی که رژیم آشکارا اهداف سیاسی مشخصی را از گسترش اعدام ها تعقیب می کند، دو چندان ضروری می شود. دهم اکتبر روز جهانی مبارزه علیه مجازات اعدام می تواند فرصتی دیگر برای گسترش آگاهی از ابعاد جنایات رژیم جمهوری اسلامی و مقطعی دیگر در جهت دامن زدن به مبارزه برای لغو مجازات اعدام در ایران و سراسر جهان باشد. حزب کمونیست ایران بدون هیچ قید وشرطی و در هر شرایطی مخالف مجازات اعدام است. در حکومت شوراییِ کارگران، لغو مجازات اعدام به عنوان قانون اعلام می گردد، و حداکثر زمان حکم زندان برای کسانی که به حبس ابد محکوم می گردند تعیین می شود.
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی
زنده باد آزادی، برابری، حکومت کارگری
زنده باد سوسیالیسم
کمیته مرکزی حزب کمونیست ایران
مهر۱۳۹۹
اکتبر ۲۰۲۰