به رغم هیاهوی رسانه های رژیم جمهوری اسلامی حول سازماندهی جنگ مقاومت در برابر تنگ تر شدن حلقه تحریم های اقتصادی و جارو جنجال پیرامون شاخ و شانه کشیدن فرماندهان سپاه پاسداران در برابر تهدیدات جنگی دولت های آمریکا و اسرائیل، تداوم اعتراضات کارگری و توده ای در برابر تهاجم رژیم تعیین کننده ترین مؤلفه در تبیین اوضاع سیاسی ایران است. در ماه ها و هفته های اخیر اخبار مربوط به تشدید تحریم های اقتصادی آمریکا علیه ایران، حمله به نفت کش ها در آب های خلیج و سرپیچی رژیم از اجرای برخی از تعهدات برجام … عنوان اصلی همه رسانه های حکومتی و بخشی از رسانه های بین المللی را به خود اختصاص داده است. این رسانه ها چنان وانمود می کنند، این سرنوشت جدال و کشمکش رژیم اسلامی و دولت آمریکا است که سیر آتی تحولات در ایران را تعیین می کند. برخلاف بخش هایی از اپوزیسیون بورژوازی ایران که روی منازعه دولت امریکا با جمهوری اسلامی حساب باز کرده اند، از ترامپ گرفته تا دیگر سران دولت آمریکا بارها اعلام کرده اند که قصد سرنگونی جمهوری اسلامی را ندارند. اگر استراتژی جمهوری اسلامی تلاش برای تضمین بقاء است، استراتژی دولت آمریکا نیز سازش با جمهوری اسلامی و کمک به ماندگاری و بقاء این رژیم است و نزاع بر سر این است که این سازش با چه قیمتی انجام گیرد. هر دو طرف این منازعه از اجتناب ناپذیری گسترش اعتراضات کارگری و توده ای در ایران بشدت نگران هستند و جار و جنجال تبلیغاتی آنها حول مسائل مورد اختلاف عملا و همسو با هم به سنگین کردن فضای روانی و سیاسی حاکم بر جامعه و مانند مانعی بر سر راه تداوم اعتراضات کارگری و توده ای عمل می کند.
اما به رغم تنگ تر شدن حلقه تحریم های اقتصادی و تشدید فقر و فلاکت اقتصادی و جار و جنجال تبلیغاتی که به راه انداخته اند و به رغم تداوم فضای سرکوب و بگیر و ببند فعالین جنبش های اجتماعی و محکوم کردن آنان به شلاق و زندان و اثرات این مجموعه بر کند کردن آهنگ تداوم و رشد و سراسری شدن جنبش اعتراضی، مبارزات کارگران، معلمان، بازنشستگان و دیگر اقشار محروم جامعه ادامه دارد. فقط برای نمونه کارگران شرکت هپکو اراک بعد از دو روز تجمع اعتراضی در محیط کارخانه و در پی آن برپائی تجمع اعتراضی در مقابل ساختمان استانداری شهر اراک، روز سه شنبه پنجم شهریور برای چهارمین روز متوالی به اعتصاب و اعتراض خود ادامه داده و برای چند ساعت خط راه آهن شمال به جنوب ارک را بستند. کارگران معترض هپکو خواهان پرداخت حقوق های معوقه و دیگر مطالبات اقتصادی خود هستند. در همین روز همزمان جمعی از کارگران شرکت پتروشیمی فارابی، در اعتراض به اخراج دوازده تن از همکاران خود در محوطه کارخانه، دست به تجمع اعتراضی زدند. در روز دوشنبه چهارم شهریور صدها تن از بازنشستگان در مقابل ساختمان وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی رژیم تجمع کردند و خشم و انزجار خود از بی توجهی مقامات حکومتی نسبت به خواسته هایشان را فریاد زدند. بازنشستگان با سر دادن شعارهای “معیشت, منزلت, سلامت, حق مسلم ماست”، “معلم زندانی آزاد باید گردد”، “زندانی سیاسی آزاد باید گردد”، “تامین اجتماعی, مجلس, دولت, بس است فریب ملت”، “حقوق های نجومی, فلاکت عمومی”، “خط فقر ۷ میلیون, حقوق ما دو میلیون”، “فریاد فریاد از این همه بیداد”، “مسئول بی کفایت استعفا, استعفا” بر ادامه اعتراضات خود تا تحقق خواسته هایشان تأکید کردند. در همین هفته جاری کارگران کارخانه قند فسا در اعتراض به عدم پرداخت شش ماه بیمه کارگران و عدم پرداخت چند ماه از حقوق ۲۵۰ تن از کارگران این کارخانه اقدام به برپائی تجمع کردند. اوایل همین هفته جمعی از بازنشستگان شرکت بهره برداری مترو تهران مقابل ساختمان شورای شهر تجمع کرده و خواستار پرداخت مطالباتشان شدند. باز در همین هفته معلمان شاغل و بازنشسته اصفهان نیز، در اعتراض به عدم رسیدگی به مطالباتشان در میدان انقلاب این شهر دست به تجمع زدند. معلمان معترض با حمل پلاکارهایی که از جمله به روی آنها نوشته شده بود “نه دزدی نه ذلت این است شعار ملت”، “تامین بیمه کارآمد”، “افزایش حقوق معلم به بالای خط فقر”، “تا حق خود نگیریم از پا نمی‌نشینیم”، “دشمن ما همینجاست، الکی میگن آمریکاست” خشم خود را از ادامه وضع موجود ابراز داشتند.
این چند نمونه از اعتراضات کارگری که فقط گوشه ای از اعتراضات عمومی تر اقشار فرودست در همین هفته جاری علیه تعرض رژیم به زندگی و معیشت آنان را بازتاب می دهد، بیانگر این واقعیت است که با پایان تحریم های اقتصادی و ختم احتمالی منازعه جمهوری اسلامی با دولت آمریکا، اعتصابات و اعتراضات کارگری و توده ای نه تنها فروکش نمی کنند، بلکه ابعاد گسترده تر و سراسری تری پیدا می کنند. بر خلاف ادعای سران رژیم که تحریم ها و جنگ اقتصادی آمریکا را عامل اصلی فقر و فلاکت عمومی معرفی می کنند، کارگران و تهیدستان همانگونه که از شعارهایشان پیداست، ریشه های این همه فقر و محرومیت را شناخته اند. آنان می دانند که آن مصائب، بی حقوقی ها و محرومیت هایی که کارگران و اقشار فرودست جامعه را به میدان مبارزه و رویارویی با جمهوری اسلامی کشانده است و آن مطالباتی که پرچم آن را برافراشته اند عمیقا ریشه در مناسبات سرمایه داری، دزدی ها و فساد نهادینه شده و بحران مزمنی دارد که سر تا پای این نظام را فرا گرفته است. جمهوری اسلامی نه تنها از پاسخگویی به این خواسته ها و مطالبات مستأصل و درمانده است، بلکه با تشدید فقر و فلاکت و گسترش بیکاری زمینه عینی را برای گسترش این اعتراضات فراهم کرده است.
در شرایط کنونی یکی از محوری ترین وظایف فعالین سوسیالیست و رادیکال جنبش های اجتماعی حضور فعال در مبارزات جاری کارگران و اقشار فرودست جامعه حول خواسته هایی که دارند، دامن زدن به این اعتراضات و یاری رساندن به پیروزی و موفقیت این مبارزات است. با حضور فعال در این مبارزات روزانه و جنبش اعتراضی و مطالباتی است که می توان به وحدت و همبستگی کارگران و به تلاش در امر سازمانیابی و سراسری کردن این مبارزات یاری رساند و افق سیاسی روشنی را پیش روی این جنبش قرار داد. از این مسیر است که می توان پیشروی جنبش کارگری و دیگر جنبش های پیشرو اجتماعی را تضمین کرد. بر بستر تداوم و پیشروی همین جنبش مطالباتی و پاسخگویی به نیازهای عملی و دراز مدت آن است که زمینه برای برپائی تشکل های توده ای و طبقاتی کارگران فراهم می آید و گرایش به تحزب یابی کمونیستی در میان کارگران و بویژه فعالین و پیشروان آن تقویت می گردد و ملزومات سرنگونی انقلابی جمهوری اسلامی فراهم می گردد.