فردا، ۸مارس، روز جهانی زن است. به دلیل اینکه دولت های بورژوایی قادر به کنترل ویروس کرونا و بیماری فراگیر کووید 19 نشده اند امسال زنان، بویژه زنان کارگر،با اعضای خانواده در خانه ها اسیرند و لاجرم از برگزاری مراسمهای روز جهانی خود در مجامع عمومی محرومند. آنها در این روز به جای شرکت در متینگ و راهپیمایی ها ناچارند در خانه ها انجام کارهای طاقت فرسای خانگی را ادامه دهند. زنان اگر از خانه خارج هم بشوند، مشغول کارهای تولیدی و خدماتی شده و در معرض ابتلا به بیماری کووید 19 قرار خواهند گرفت. زنان در مراکزی چون بیمارستان ها به عنوان کارگران خدمات بهداشتی و درمانی با مایه گذاشتن از تندرستی و جان خود کار طولانی مدت در نگهداری از بیماران مبتلا به کووید 19 را انجام داده و میدهند و به دلیل کمبود وسایل حفاظتی، نظیر دستگاه تنفس مصنوعی، شمار زیادی از آنها جانباخته اند. در چنین شرایطی به ناچار مراسمهای روز ۸ مارس، روز جهانی زن،غالبا به صورت آنلاین برگزار می شوند.
بر اساس برداشت ماترياليستی و به گفته انگلس: عامل تعيين کننده در تاريخ، در تحليل نهايی، توليد و تجديد توليد حياتِ بلافاصله است. ولی اين به نوبه خود، خصلت دوگانه‌ای دارد. از يک سو توليد وسايل معاش، خوراک، پوشاک، سرپناه و ابزارهايی که برای آنها ضروری مي شوند، از سوی ديگر توليد خودِ موجودات انسانی. زنان از دوران اولیه زندگی انسانی تاکنون در این دو عرصه به طرز شایسته ای فعال بوده و دستاوردهای سرنوشت ساز حیات انسان حاصل کار و رنج آنها در این دو عرصه است. آنها تا پیش از طبقاتی شدن جامعه در اداره جوامع نیز نقش شایسته خود را ایفا کرده و در این عرصه از منزلت والایی برخوردار بودند. اما با شکل گیری نطفه های جامعه طبقاتی و باقطعیت یافتن آن ، کم کم زنان ضمن حفظ نقش خود در تولید از امکان اداره جوامع توسط مردسالاری نهادینه شده در مذاهب و حکومت ها و مردسالاران محروم شده اند. به همین جهت زنان چند هزار سال است که برای حفظ حقوق و ارتقای منزلت خود ناچار به کشمکش و مبارزه با مذهب، مردسالاری،مستبدین حاکم و استثمارگران بوده اند. این مبارزه در دوره سرمایه داری سخت تر شده و جوهر و اشکالی متفاوتی با دوران های زمینداری و برده داری به خود گرفته است.
اما مبارزه و کشمکش مذکور امروز در ایران تحت حاکمیت جمهوری اسلامی سخت و طاقت فرسا بوده است. جمهوری اسلامی یک حکومت سرمایه داری و مذهبی است. این حکومت، بر عکس حکومت های لیبرالی، که قبول برابری حقوقی زنان به آنها تحمیل شده، عدم برابری زنان با مردان را به طور علنی در تبلیغاتش فریاد زده است. رژیم اسلامی این بی حقوقی را در قوانینش تثبیت نموده و برای تحمیل آن سازمان های پلیسی و امنیتی را بوجود آورده است. از اینرو مبارزه ای که زنان و مردان مدافع حقوق آنها در ۴۲ سال گذشته برای جلوگیری از ضایع شدن حقوق زنان، تامین مطالبات انسانی آنان و حفاظت از مقام، منزلت و آزادیهایشان انجام گرفته سخت، پیچیده و شایستهِ تقدیر بوده است.
یکی از میدان های مبارزه زنان با جمهوری اسلامی بر سر حجاب اجباری است. رژیم اسلامی از بدو به قدرت رسیدن نخستین حمله های خودش را متوجه کارگران بیکار و زنان کرد. خمینی، که از شرکت گسترده زنان آزادیخواه و برابری طلب در انقلاب ۵۷ مطلع شده بود در ۸ مارس ۱۹۷۹، برابر با 17 اسفند ۱۳۵۷، فتوا داد که زنان در ادارات و وزارتخانه ها باید با پوشش و حجاب اسلامی حاضر شوند. زنان سکولار، سوسیالیست و مخالف حکومت مذهبی توانستند با 6 روز تظاهرات و اعتراض حکومت جدید را به عقب بنشانند. آنجا بود که سردمداران جریان اسلامی دریافتند که برای استقرار حکومت اسلامی و با چه حریف نیرومندی طرف هستند.
زنان در عرصه های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی مطالباتی دارند که برای به دست آوردن آن تلاش کرده و با کاربدستان جمهوری اسلامی رویارو شده اند. در این میان مقاومت پیگیرانه و اعتراض و مبارزه شجاعانه زنان پیشرو در مقابل تحمیل حجاب اجباری دم و دستگاه پلیسی حکومت اسلامی را مستاصل کرده و آنرا تا مرز شکست برده است. از زمانی که طاهره قره العین حجاب از سر برداشت، تا شروع حکومت اسلامی در ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ و از آنجا تا بر سکو ایستادن ویدا موحد با روسریش بر سر چوب در ششم دیماه ۱۳۹۶مبارزه، مقاومت و اعتراض علیه حجاب اجباری ادامه داشته است. در نتیجه این کارزار پر هزینه و جانبازانه با قطعیت باید گفت که رژیم علیرغم به کار بردن نیروی سازمان یافته پلیسی، گشت های گوناگون، ماموران تربیت شده و اعمال انواع توحش و بی رحمی، در تحمیل حجاب اجباری بر زنان شکست خورده است.
در روز جهانی زن باید بر پیروزی های زنان در ایران و سایر کشور های جهان پای فشرد. اما یک حقیقت پایه ای را نباید از یاد برد که این نظام سرمایه داری است که به انقیاد زنان از طریق مذهب و مردسالاری بقا بخشیده تا به لحاظ اقتصادی دستمزد و مزایای قلیلی را برای آنها به رسمیت بشناسد، کار خانگی مجانی را به آنها تحمیل کند، در عرصه سیاسی و مبارزاتی بین زنان و مردان کارگر تفرقه ایجاد کند و مبارزات همبسته آنان را ناممکن کند. به این اعتبار ستم بر زنان جزء ذات سرمایه داری است. به همین جهت کسب هر حقی در چهارچوب قوانین و مقررات این نظام، علیرغم هر بهبودی در زندگی و کار زنان گرچه مفید است، ضربه ای بر ریشه ستم بر زنان، که خود نظام سرمایه داری باشد، وارد نمیکند. هر دستاوردی باید در مسیر مبارزه برای رهایی زنان از قید و بند سرمایه، در مسیر استقرار سوسیالیسم به کار گرفته شود.
۸ مارس روز فرخنده جهانی زن، را گرامی میداریم.