٢۵ نوامبر روز جهانی مبارزە با خشونت علیه زنان است. در همان حال روز گرامیداشت یاد و خاطرات سه خواهر تبعه جمهوری “دومینیکن” است، که توسط “رافائل تروخیلو”دیکتاتور نظامی حاکم بر این کشور در سال ١٩۶٠ قربانی شدند.
روز ٢۵ نوامبر، هنگامی که خواهران “میرابل” عازم زندان به منظور ملاقات با همسران دربندشان بودند، در یک حادثه از پیش طراحی شدە رانندگی جانباختند. مرگ این سە خواهر، اعتراض و خشم عمومی مردم بیزار از دیکتاتوری ” تروخیلو” را برانگیخت و سرانجام به جنبش عمومی علیە نظام استبدادی تبدیل شد و یک سال بعدتر ، در سال ١٩۶١ میلادی آنرا سرنگون ساخت. خواهران “میرابل” که به “پروانه ها” تشبیه شده بودند، به سمبول مبارزە و مقاومت زنان “دومینیکن” تبدیل شدند و در اشعار فراوان ، آوازها و کتابهای مختلف مورد ستایش و قدردانی قرار گرفتەاند.
شکی در این نیست کە مبارزە برای برابری جنسیتی نه با فعالیت خواهران “میرابل” آغاز شد و نه با مرگ آنان به پایان رسید. این مبارزە ابتدا توسط زنان زجردیدە و ستمکش و سپس با همراهی مردان برابری طلب تاکنون ادامه یافتە است.
حکومت کارگری روسیه در سال ١٩١٧ کە نقش زنان و بویژه زنان کارگر و زحمتکش در به پیروزی رساندن آن سرنوشت ساز بود، در اولین اقدام خود کلیە حقوق سیاسی ، اجتماعی ، اقتصادی و قانونی مساوی با مردان را برای زنان به رسمیت شناخت ، اقدامی که تا آن تاریخ بی نظیر بود. این دستآورد الگویی برای مبارزە بعدی زنان در مبارزە و دستیابی به خواست های انسانی و طبیعی آنان به کمک و همیاری مردان برابری طلب در سرتاسر جهان تبدیل شد.
اما آنچه روز ٢۵ نوامبر را بعنوان روز جهانی مبارزە با خشونت علیە زنان از حالت محلی و کشوری خارج و شکل جهانی و بین المللی به آن داد به دو فاکتور اصلی مربوط می شود.
اول: ورود گستردە زنان به بازار کار، تحصیل و فعالیتهای اجتماعی، اقتصادی و سیاسی کە از نیاز ذاتی سرمایە به استثمار نیروی کار ارزان و وسیع زنان در جهت انباشت سرمایه و سودورزی بیرحمانه آن ناشی می شود. ارتکاب خشونت فیزیکی ، بخشی از این استثمار و بی رحمی اقتصادی است .
دوم: بالا رفتن سطح اگاهی و مبارزە زنان در همه عرصەهای خانوادە ، محیط کار و جامعە است.
این مبارزات، سرانجام سازمان ملل متحد را ناچار نمود، در٨٣مین جلسه مجمع عمومی خود به تاریخ ١٧ دسامبر ١٩٩٩ میلادی ، با ٧٩رآی موافق کشورهای حاضر در نشست ، روز ٢۵نوامبر را به عنوان روز جهانی محو خشونت علیه زنان، طی قطعنامه ای اعلام نماید. اعلام ٢۵ نوامبر بعنوان روز مبارزە علیە خشونت بر زنان ، محصول مبارزە و نارضایتی جنبش برابری طلبانه و آزادیخواهانه زنان و مردان مخالف خشونت علیه زنان و بعنوان یک اقدام عمومی علیە یک پدیدە زشت و غیرانسانی فراکشوری حاصل شد.
خشونت علیە زنان زخم چرکینی است کە به پشتوانه مناسبات طبقاتی مردسالار، با حمایت های بیدریغ مذهب بر پیکر نیمی از جامعە وارد می شود. طبق آمارهای در دسترس ٧٠ درصد زنان در جهان روزانه مورد خشونت قرار می گیرند. براساس اعلام رسمی سازمان بهداشت جهانی ، سالانه ۲۰۰ میلیون کودک دختر ۵ تا ١٠ ساله “ختنه” یا قطع عضو می شوند یک ملیون زن نیز در نتیجه عوارض ناشی از آن جان می سپارند. آمار خودکشی در میان زنان دو برابر مردان است. در هر ١٢ ثانیه یک زن مورد حمله یا بدرفتاری قرار می گیرد. میلیونها دختر جوان در پنج قاره جهان بدون حق انتخاب به عقد مردان درمی آیند. سالانه بیش از ٢ میلیون زن در سرتاسر جهان مجبور به تن فروشی می شوند. بیست هزار زن در سال قربانی قتل های ناموسی می شوند.
اگر چه تمام آمارها از خشونت بیرحمانه و وحشیانه در سراسر جهان علیە زنان حکایت دارد، اما به همت مبارزات اگاهانه و متحدانه زنان و مردان برابری طلب و آزادیخواه، دست آوردهای عظیمی در راه برابری زن و مرد در همه عرصە ها حاصل شدە است .
در ایران تحت حاکمیت جمهوری اسلامی اولین میخ استبداد در بدو سر کار آمدن این رژیم، بر فرق سر زنان کوبیدە شد و ستون اصلی استبداد مذهبی و مردسالاری بر پیکر زنان بنا گردید. اما زنان مبارز و انقلابی ، زنان کارگر و ستمکش هیچگاه تسلیم سرنوشتی نشدند که رژیم اسلامی برای آنها تدارک دیده بود. مقاومت در زندانها کە با فتوای آخوندهای مرتجع و ضدزن کە آنان را طعمە هوا و هوس پاسداران می کردند، تا باکرە بە پای جوبە دار نروند و در بهشت خیالی آنان جای نگیرند، تا اخراج دستە جمعی زنان از مراکز کار و تولید و رهسپار کردن آنان به کنج آشپزخانە و بچەداری تا تسلیم بی قید و شرط مردان گردند، از حذف آنان در قضاوت کە مطابق شرع اسلام بر زن جایز نیست ، تا محرومیت از حق انتخاب همسر و آیندە زندگی تا سلب حق طلاق ، از منع سرپرستی فرزند تا نصف حق ارث ، از محروم کردن از حق سفر بدون اجازە پدر ، برادر و همسر تا دەها قانون ارتجاعی ، مذهبی و زن ستیز دیگر ، کارنامە فاشیسم اسلامی علیە زنان طی ۴۲ سال گذشته است. اما علیرغم تمام سرکوب و ستم بیان شدە در حاکمیت اسلامی علیە زنان ، زنان مبارز و مقاوم در ایران تسلیم نشدند و در عرصەهای مختلف نبرد ، در زندانها ، در کارخانە و مزارع ، از دانشگاه تا مطبوعات و مدارس، از شرکت فعال و گستردە در مقاومت مسلحانە در کردستان تا حضور در رهبری احزاب ، سازمانهای سیاسی و اجتماعی ، تا پرت کردن و به آتش کشیدن حجاب اجباری، این سند بردگی و عبودیت زن ، تا حضور فعال در رویدادهای دیماە ٩۶ ، آبان ٩٨ ، اعتراضات حق طلبانە مردم خوزستان ، تا حضور پرشور در مبارزات کارگران هفت تپە ، همه جا برای کسب حقوق پایمال شده خود به نبرد برخاستند. در متن این مبارزات زنان رزمندە انقلابی و کمونیست، حکومت مذهبی ، مردسالار و رسوبات مسموم قوانین و تفکرات آن در سطح جامعە را نیز بە چالش کشیدند.
اما علیرغم همه این تلاشها امروز در شرایطی ٢٥ نوامبر روز جهانی مبارزە با خشونت علیە زنان را گرامی میداریم کە ایران تحت سلطە جمهوری اسلامی کماکان زندان زنان است. در گرامیداشت این روز بە یکی از اقدامات قانونی و زن ستیزانه جمهوری اسلامی کە رواج ازدواج کودکان کمتر از ١٨ سال و مادر شدن در شرایطی است کە خود بە نوازش و سرپرستی مادر نیاز دارند، اشارە میکنیم. بر اساس گزارش مرکز آمار ایران در بهار سال ۱۴۰۰خورشیدی ازدواج ۹۷۵۳ دختر ۱۰ تا ۱۴ ساله و۶ پسر کمتر از ۱۵ سال به ثبت رسیده است. همچنین در طی همین مدت ۴۵ هزار و۵۲۲ دختر ۱۵ تا ۱۹ ساله نیز ازدواج کرده‌اند. بر اساس همین آمار از ابتدای سال جاری، ۹۶۹ کودک از مادران ۱۰ تا ۱۴ ساله و ۴۴ هزار و ۸۹۶ کودک نیز از مادران ۱۵ تا ۱۹ سال متولد شده‌اند. این در حالی است که آمار مذکور تنها مربوط به ازدواج‌های ثبت شده در سازمان ثبت احوال کشور است.
در گرامیداشت ٢۵ نوامبر روز جهانی مبارزە با محو خشونت علیە زنان، باید در تمام عرصەهای مبارزە علیە پدیدە زن آزاری کە زادە نظام طبقاتی _مردسالار است، لازم است این روز را در ابعاد کشوری و جهانی به روز برابری جهت احقاق حقوق مساوی زنان با مردان تبدیل کرد. در جامعەای کە در آن زنان بعنوان نیمه آن آزاد نباشند و مورد ستم، سرکوب و خشونت روزانه قرار گیرند، صحبت کردن از آزادی، تنها یک خود فریبی و مردم فریبی است.