سایت خبری شفقنا روز دوشنبه ۳۱ شهریور به نقل از جلال محمودزاده نماینده مجلس اسلامی رژیم در شهرمهاباد نوشت: « از دولت انتظار می‌رفت برای حمل و نقل کالا در مناطق مرزی معابر رسمی را مشخص کند تا کولبران برای جابجایی بار از دستگاه‌های موتوری و ماشین استفاده کنند اما نه تنها این کار انجام نشد بلکه معابری هم که سالهای ۹۷ و ۹۶ به طور رسمی تعریف شده بود را مسدود کردند». وی همچنین با بیان این که: « در یک سال گذشته ۱۶۶ کولبر بر اثر تیراندازی ماموران کشته و زخمی شده‌اند گفت این امر تبعاتی دارد و از نظر امنیتی هم به نفع نظام نیست». مطابق آمار این نماینده مجلس رژیم در ماه به طور میانگین ۱۴ کولبر کشته و زخمی می شوند. اما بنا به گزارش سازمان حقوق بشری “هەنگاو” تنها در ۱۱ مرداد تا ۱۰ شهریور۳۱ کولبر در مرزهای کردستان کشته و زخمی شده‌اند. مزدوران جمهوری اسلامی بی شرمانه از کشتار کولبران دفاع می کنند. بر اساس گزارشات مستند بامداد روز دوشنبه ۱۰ شهریور کاروانی از کولبران در فاصله چند کیلومتری از مرز ایران و اقیلم کردستان در منطقه “باژار” از سوی نیروهای حفاظت پاسگاه مرزبانی از فاصله چند متری به رگبار بسته می‌شوند که در نتیجه آن سه کولبر جوان به نامهای زانست حسن‌نژاد، زانکو احمدی، و سروش مکاری با اصابت گلوله کشته می‌شوند. فرمانده مرزبانی استان آذربایجان غربی دو روز بعد در گفت وگو با رسانه‌های دولتی ایران کولبران کشته را به عنوان “متجاوز مرزی” معرفی کرد و کشتار آنان را “مراقبت از خاک مقدس” توصیف کرد. این جنایت آشکار در حالی انجام گرفت که یک ماه قبل از آن هشتگ “کولبر نکشید” در شبکه اجتماعی توییتر به ترند اول ایران تبدیل شد.
در شرایطی که بحران کرونا در ایران روزانه صدها قربانی می گیرد، کارگر کولبر برای بدست آوردن یک لقمه نان علاوه بر خطر مبتلاشدن به کرونا باید خطرسقوط از پرتگاه، غرق شدن در رودخانه، یخ زدن در برف و کولاک، رفتن بر مین های بجا مانده از جنگ ایران و عراق و سرانجام خطر مرگ در اثر شلیک مستقیم مزدوران سرمایه را هم به جان بخرد. کولبرانی که در جستجوی نان زیر سایه مرگ به کار حمل محموله در نوار مرزی روی می آورند، در واقع نیروی کار اجیر شده تجار و دلالانی هستند که در شهرها و روستاهای مرزی کردستان مستقر هستند، اجناسی را از یک نقطه مرزی روانه و یا دریافت می کنند و بیشترین و بالاترین منفعت ها را بی آنکه هیچ خطری تهدیدشان کند به جیب می زنند و دستمزد ناچیزی به کولبران می پردازند. طی سال های اخیر رکود شدید اقتصادی در ایران و تنگناهای مالی جمهوری اسلامی به عنوان محرکی برای توسعه تجارت کالاهای “قاچاق” در مناطق مرزی کردستان عمل کرده است. در این سال ها پا به پای افزایش نرخ بیکاری در شهرهای کردستان شمار بیشتری از کارگران بیکار به کولبری روی آورده اند و هر اندازه که شمار کولبران افزایش پیدا کرده دستمزد ناچیز آنها کاهش پیدا کرده است. کولبران اگر در گذشته برای حمل هر کیلو بار مبلغ ۱۷ تا ۱۸ هزار تومان دریافت می کردند اکنون مجبورند در ازای حمل هر کیلو ده هزار تومان کوله ها را از گذرگاه مرگ عبور دهند. آنها در جستجوی نان مجورند کولبری کنند و همین جبر نان است که باعث شده خطرات و سختی های راه را با جان بخرند. اما اگر افزایش شمار کولبران کاهش شدید دستمزد آنان را در پی داشته است، در مقابل کسب و کار بخش هایی از بورژوازی تجاری کرد را پر سودتر کرده است، آنها برای کسب سود بیشتر با جان و زندگی کولبران بازی می کنند.
با اینهمه تحت حاکمیت رژیم جمهوری اسلامی کولبری و گام نهادن در جاده مرگ در جستجوی نان هم ”شغل” به حساب می آید. این شرایط سخت و دشواری که رژیم اسلامی به کارگران و زحمتکشان نوار مرزی تحمیل کرده گوشه ای از پیامدهای سیاست شوونیستی جمهوری اسلامی علیه مردم کردستان است که طی چهار دهه گذشته با تکیه به میلیتاریزه کردن این منطقه و اعمال سیاست های سرکوبگرانه و امنیتی کردن فضای شهرها آن را پیش برده است. همین سیاست و پافشاری رژیم جمهوری اسلامی بر تداوم آن، زمینە تداوم جنبش انقلابی کردستان را فراهم کردە است. جنبش رادیکالی که کارگران و زحمتکشان و کولبران کردستان موتور حرکت آن هستند، جنبشی کە چنین محرومیت ها و بی حقوقی هایی را سرنوشت محتوم این انسان های ستمدیده نمی داند و می خواهد به همه این مصائب و محرومیت و ستمگری ها پایان بخشد. بدون شک کارگران و مردم زحمتکش در کردستان در این مبارزە انقلابی و حق طلبانه تنها نیستند. کارگران هفت تپه، کارگران صنایع نفت و پتروشیمی، کارگران آذر آب و کارگران و مردم زحمتکش سایر نقاط ایران کە از حاکمیت اسلامی بە تنگ آمدەاند و در مبارزه برای تأمین زندگی و معیشت خود چیزی برای از دست دادن ندارند در صف طبقاتی کولبران هستند. فعالین و پیشروان جنبش کارگری ایران لازم است آشنا کردن هر چه بیشتر کارگران ایران و افکار عمومی با شرایط پر مخاطره “شغل” کولبری و درد و رنج و مبارزه حق طلبانه کولبران را امر خود بدانند و علیه کشتار آنان و در دفاع از حقوق انسانی این هم طبقه ای های خود، از هیچ تلاشی کوتاهی نکنند.
در شرایطی که کشتار کولبران ادامه دارد، فعالین و پیشروان جنبش کارگری و انسانهای مبارز در کردستان که طی سالهای اخیر در کوره مبارزه علیه زور و اجحاف رژیم به هم مرتبط شده اند لازم است برای برپائی کارزارهای سیاسی و تبلیعی و به راه انداختن جنبش اعتراضی علیه کشتار کولبران دست به دست هم بدهند.